Monty Python: 1969 – 2014 και για πάντα
Κυριακή 20 Ιουλίου. Κατάμεστος ο Δαναός, ασφυκτικά γεμάτο και το O2, που χωράει 20.000 άτομα, γεμάτοι κέφι και οι Monty Python.
Ο Τζον Κλιζ, ο Ερικ Αϊντλ, ο Τέρι Γκίλιαμ, ο Μάικλ Πέιλιν, ο Τέρι Τζόουνς, με μέσο όρο ηλικίας τα 72 χρόνια,…
έμοιαζαν να κάνουν το αποχαιρετιστήριο πάρτι τους στη γιγαντιαία σκηνή, διακοσμημένη με σκηνικά που ξεπηδούσαν από τα ανέκαθεν τριπαρισμένα εικαστικά που χάρισε ο Γκίλιαμ στους Python.
Εκεί και η Κάρολ Κλίβελαντ, η «θηλυκή Python», διακοσμητική όπως πάντα, με τις πλαστικές της, το πληθωρικό μπούστο της, που χειροκροτήθηκε με ενθουσιασμό κι έναν κερδισμένο σεβασμό (υπέμεινε, άλλωστε, τις περιπέτειες στις οποίες την έβαζαν τακτικά οι Python για πάνω από μία δεκαετία).
Καλεσμένοι, εκτός από το κοινό, ένα τεράστιο μπαλέτο και κάποιοι νεότεροι φίλοι, ο Εντι Ιζαρντ, ο Μάικ Μέγερς, απρόσμενα ο αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ σ’ ένα μαγνητοσκοπημένο σκετς.
Εξαιρετικά παρών και ο Γκρέιαμ Τσάπμαν (one down, five to go ήταν το ένα από τα σλόγκαν του σόου, ένας έπεσε, πέντε μένουν), ο μοναδικός της ομάδας που έφυγε νωρίς, το ’89, αλλά μέσα από γραφιστικά και παλιά βίντεο συμμετέχει στο σόου όσο και οι υπόλοιποι.
Οι Monty Python έχουν μεγαλώσει, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Η ηλικία είναι, άλλωστε, και το στοιχείο που περισσότερο απ’ όλα σαρκάζουν στην παράστασή τους, εκτός από την εκκλησία, τη μανία για το σεξ, την ανοησία και τον συντηρητισμό.
Αποφεύγουν με χάρη τα σωματικά gags στα σκετς τους, αφήνοντας τα silly walks στους νεότατους χορευτές, αρκούμενοι στον λόγο και τις ακαταμάχητες μεταμφιέσεις τους. Οι λίγες σύγχρονες, νέες προσθήκες δείχνουν την ηλικία τους, πάντα έξυπνες και διασκεδαστικές, αλλά ανώδυνες και πιο συμβατικές. Το σόου, ωστόσο, αποτελείται κυρίως από μια αναδρομή στο best of τους, ένα φρεσκάρισμα στα καλύτερά τους σκετς, από τον Νεκρό Παπαγάλο ώς τη Spanish Inquisition, που κανείς ποτέ δεν περιμένει να εμφανιστεί, μνημεία της ποπ κουλτούρας πια, που θυμίζουν γιατί στην εποχή τους –και τώρα ακόμα– ήταν το καλύτερο δείγμα της πανκ νοοτροπίας, ενός ατίθασου, επαναστατικού παραλογισμού, που κορόιδευε τα χρηστά ήθη καλωσορίζοντας μια νέα γενιά που θα ήταν ανοιχτόμυαλη, δημοκρατική κι ακομπλεξάριστη.
Το reunion των Monty Python είναι μια γιορτή, πληθωρική και γεμάτη τραγούδια και θέαμα: εκείνοι, ως οικοδεσπότες, δείχνουν τον καλύτερο εαυτό τους, απ’ τη μια πλευρά στην παρουσία τους και μόνο (ποιος πίστευε όταν ξεκινούσαν το 1969, ενάντια σε κάθε έκφανση κανονικότητας, ότι 45 χρόνια αργότερα θα κρατούσαν τα σκήπτρα των πιο αναγνωρισμένων κωμικών στην ιστορία, συγκεντρώνοντας σ’ αυτές, τις τελευταίες 10 ζωντανές τους παραστάσεις, 200.000 θεατές όλων των ηλικιών κι άλλες 60.000 περίπου που παρακολουθούσαν, όπως κι εμείς, σε ζωντανή αναμετάδοση).
Κι από την άλλη πλευρά, στις μικρές στιγμές του σόου, όπου τυχαίνει να αυτοσχεδιάζουν, είτε γιατί ξεχνούν τα λόγια τους είτε γιατί… απλώς μπορούν κι έχουν όρεξη κι εκεί δείχνουν ξεκάθαρα ότι το διαφορετικό τους χιούμορ είναι ολοζώντανο, ότι είναι καλλιτέχνες με κοφτερό μυαλό, αφοπλιστική ετοιμότητα και χιούμορ που σπάει όλους τους φραγμούς στη σκυταλοδρομία της δεοντολογίας. Ακόμα.
Μετά από δυόμισι γεμάτες ώρες, μετά από εκρηκτικό γέλιο, ανεβασμένη ένταση που δεν έπεσε στιγμή, μετά το όρθιο χειροκρότημα και τους αποχαιρετισμούς, μετά τον σκανταλιάρικο μεσότιτλο στην οθόνη της σκηνής στο O2, «δύο λεπτά μέχρι την αυθόρμητη επανεμφάνιση για encore, ένα λεπτό…», ήρθε το συγκινητικότερο, υπαρξιακότερο κλείσιμο του σόου και μιας μεγάλης καριέρας.
Οι πέντε Python στη σκηνή κι ο Τσάπμαν… λίγο παραπέρα κάλεσαν το κοινό της αίθουσας κι όσους παρακολουθούσαν το live stream στην Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική, την Αυστραλία να τραγουδήσουν μαζί τους τον τόσο μαύρο και τόσο ανυψωτικό, κλασικό πια ύμνο τους σε μια παράδοξη αισιοδοξία, το «Always Look on the Bright Side of Life».
Και το κάναμε: χιλιάδες άνθρωποι, κυριολεκτικά σ’ όλες τις άκρες της Γης, ένωσαν τις φωνές τους, όχι για να ζητωκραυγάσουν, αυτή τη φορά, για ένα Κύπελλο, ή να παρηγορηθούν για μια καταστροφή, αλλά για να μοιραστούν τη δύναμη μιας ομάδας έξι (και λίγων ακόμα) μοναχικών, ξεκαρδιστικών επαναστατών, που αγάπησαν την υπερβολή, την αλήθεια, τις μπίρες (τουλάχιστον) και τους ανθρώπους.
Γκρέιαμ Τσάπμαν, 1941 – 1989. Monty Python, 1969 – 2014. Ετσι τελείωσε το σόου, έτσι τελείωσε κι η live ιστορία του κωμικού θιάσου που άλλαξε την πορεία της τέχνης και της σκέψης.
Ευτυχώς υπάρχουν τα κείμενα, τα επεισόδια, οι μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις, οι συνεντεύξεις, το ίδιο το DVD της τελευταίας συνάντησης, που θα κυκλοφορήσει προσεχώς. Γιατί μπορεί οι Monty Python να τελείωσαν μαζί μας, αλλά εμείς δεν έχουμε ακόμα τελειώσει μαζί τους.
ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Via
Ο Τζον Κλιζ, ο Ερικ Αϊντλ, ο Τέρι Γκίλιαμ, ο Μάικλ Πέιλιν, ο Τέρι Τζόουνς, με μέσο όρο ηλικίας τα 72 χρόνια,…
έμοιαζαν να κάνουν το αποχαιρετιστήριο πάρτι τους στη γιγαντιαία σκηνή, διακοσμημένη με σκηνικά που ξεπηδούσαν από τα ανέκαθεν τριπαρισμένα εικαστικά που χάρισε ο Γκίλιαμ στους Python.
Εκεί και η Κάρολ Κλίβελαντ, η «θηλυκή Python», διακοσμητική όπως πάντα, με τις πλαστικές της, το πληθωρικό μπούστο της, που χειροκροτήθηκε με ενθουσιασμό κι έναν κερδισμένο σεβασμό (υπέμεινε, άλλωστε, τις περιπέτειες στις οποίες την έβαζαν τακτικά οι Python για πάνω από μία δεκαετία).
Καλεσμένοι, εκτός από το κοινό, ένα τεράστιο μπαλέτο και κάποιοι νεότεροι φίλοι, ο Εντι Ιζαρντ, ο Μάικ Μέγερς, απρόσμενα ο αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ σ’ ένα μαγνητοσκοπημένο σκετς.
Εξαιρετικά παρών και ο Γκρέιαμ Τσάπμαν (one down, five to go ήταν το ένα από τα σλόγκαν του σόου, ένας έπεσε, πέντε μένουν), ο μοναδικός της ομάδας που έφυγε νωρίς, το ’89, αλλά μέσα από γραφιστικά και παλιά βίντεο συμμετέχει στο σόου όσο και οι υπόλοιποι.
Οι Monty Python έχουν μεγαλώσει, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Η ηλικία είναι, άλλωστε, και το στοιχείο που περισσότερο απ’ όλα σαρκάζουν στην παράστασή τους, εκτός από την εκκλησία, τη μανία για το σεξ, την ανοησία και τον συντηρητισμό.
Αποφεύγουν με χάρη τα σωματικά gags στα σκετς τους, αφήνοντας τα silly walks στους νεότατους χορευτές, αρκούμενοι στον λόγο και τις ακαταμάχητες μεταμφιέσεις τους. Οι λίγες σύγχρονες, νέες προσθήκες δείχνουν την ηλικία τους, πάντα έξυπνες και διασκεδαστικές, αλλά ανώδυνες και πιο συμβατικές. Το σόου, ωστόσο, αποτελείται κυρίως από μια αναδρομή στο best of τους, ένα φρεσκάρισμα στα καλύτερά τους σκετς, από τον Νεκρό Παπαγάλο ώς τη Spanish Inquisition, που κανείς ποτέ δεν περιμένει να εμφανιστεί, μνημεία της ποπ κουλτούρας πια, που θυμίζουν γιατί στην εποχή τους –και τώρα ακόμα– ήταν το καλύτερο δείγμα της πανκ νοοτροπίας, ενός ατίθασου, επαναστατικού παραλογισμού, που κορόιδευε τα χρηστά ήθη καλωσορίζοντας μια νέα γενιά που θα ήταν ανοιχτόμυαλη, δημοκρατική κι ακομπλεξάριστη.
Το reunion των Monty Python είναι μια γιορτή, πληθωρική και γεμάτη τραγούδια και θέαμα: εκείνοι, ως οικοδεσπότες, δείχνουν τον καλύτερο εαυτό τους, απ’ τη μια πλευρά στην παρουσία τους και μόνο (ποιος πίστευε όταν ξεκινούσαν το 1969, ενάντια σε κάθε έκφανση κανονικότητας, ότι 45 χρόνια αργότερα θα κρατούσαν τα σκήπτρα των πιο αναγνωρισμένων κωμικών στην ιστορία, συγκεντρώνοντας σ’ αυτές, τις τελευταίες 10 ζωντανές τους παραστάσεις, 200.000 θεατές όλων των ηλικιών κι άλλες 60.000 περίπου που παρακολουθούσαν, όπως κι εμείς, σε ζωντανή αναμετάδοση).
Κι από την άλλη πλευρά, στις μικρές στιγμές του σόου, όπου τυχαίνει να αυτοσχεδιάζουν, είτε γιατί ξεχνούν τα λόγια τους είτε γιατί… απλώς μπορούν κι έχουν όρεξη κι εκεί δείχνουν ξεκάθαρα ότι το διαφορετικό τους χιούμορ είναι ολοζώντανο, ότι είναι καλλιτέχνες με κοφτερό μυαλό, αφοπλιστική ετοιμότητα και χιούμορ που σπάει όλους τους φραγμούς στη σκυταλοδρομία της δεοντολογίας. Ακόμα.
Μετά από δυόμισι γεμάτες ώρες, μετά από εκρηκτικό γέλιο, ανεβασμένη ένταση που δεν έπεσε στιγμή, μετά το όρθιο χειροκρότημα και τους αποχαιρετισμούς, μετά τον σκανταλιάρικο μεσότιτλο στην οθόνη της σκηνής στο O2, «δύο λεπτά μέχρι την αυθόρμητη επανεμφάνιση για encore, ένα λεπτό…», ήρθε το συγκινητικότερο, υπαρξιακότερο κλείσιμο του σόου και μιας μεγάλης καριέρας.
Οι πέντε Python στη σκηνή κι ο Τσάπμαν… λίγο παραπέρα κάλεσαν το κοινό της αίθουσας κι όσους παρακολουθούσαν το live stream στην Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική, την Αυστραλία να τραγουδήσουν μαζί τους τον τόσο μαύρο και τόσο ανυψωτικό, κλασικό πια ύμνο τους σε μια παράδοξη αισιοδοξία, το «Always Look on the Bright Side of Life».
Και το κάναμε: χιλιάδες άνθρωποι, κυριολεκτικά σ’ όλες τις άκρες της Γης, ένωσαν τις φωνές τους, όχι για να ζητωκραυγάσουν, αυτή τη φορά, για ένα Κύπελλο, ή να παρηγορηθούν για μια καταστροφή, αλλά για να μοιραστούν τη δύναμη μιας ομάδας έξι (και λίγων ακόμα) μοναχικών, ξεκαρδιστικών επαναστατών, που αγάπησαν την υπερβολή, την αλήθεια, τις μπίρες (τουλάχιστον) και τους ανθρώπους.
Γκρέιαμ Τσάπμαν, 1941 – 1989. Monty Python, 1969 – 2014. Ετσι τελείωσε το σόου, έτσι τελείωσε κι η live ιστορία του κωμικού θιάσου που άλλαξε την πορεία της τέχνης και της σκέψης.
Ευτυχώς υπάρχουν τα κείμενα, τα επεισόδια, οι μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις, οι συνεντεύξεις, το ίδιο το DVD της τελευταίας συνάντησης, που θα κυκλοφορήσει προσεχώς. Γιατί μπορεί οι Monty Python να τελείωσαν μαζί μας, αλλά εμείς δεν έχουμε ακόμα τελειώσει μαζί τους.
ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Via
eXodosclub.blogspot.gr
Πώς κερδίζω χρήματα από το internet ; Πώς βγάζω λεφτά από το σπίτι ; Που θα θα βρω δουλειά χωρίς κεφάλαια ; Έχω δουλειά αλλά δεν μου φτάνει ο μισθός και τι να κάνω για να ενισχύσω το εισόδημά μου ; Που να βρω δουλειά με τέτοια κρίση τώρα που είμαι άνεργος ;
Για να μάθεις τις απαντήσεις πάτησε τώρα ΕΔΩ
Labels
ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Post A Comment
Δεν υπάρχουν σχόλια :