O Αλέκος Συσσοβίτης μιλάει για την κρίση

Ο ηθοποιός Αλέκος Συσσοβίτης με αφορμή την παράσταση που συμμετέχει στη Θεσσαλονίκη μίλησε... στο mysalonika.gr για την κρίση και τη ζωή του γενικότερα.- Στους χαλεπούς καιρούς που περνάμε, θεωρείς ότι οι Έλληνες ζητάμε τη βοήθεια από το διπλανό μας ή είμαστε ακόμα ατομικιστές και λειτουργούμε σε μια συνθήκη "ο θάνατος σου, η ζωή μου";"Η ελληνική κοινωνία είναι μια μητριαρχική κοινωνία. Έτσι, είτε σε εύκολους είτε δύσκολους καιρούς, κάποιος μπορεί να χτυπήσει μια πόρτα, όταν είναι σε μια προσωπική κρίση και να ζητήσει ένα πιάτο φαγητό. Αυτό δεν αλλάζει. Και είναι αυτό, που μας διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους. Στην Ελλάδα, υπάρχει μια ζεστασιά. Δεν νιώθει κανείς έντονα, τη μοναξιά. Ναι, οι καιροί δυσκόλεψαν. Το ίδιο και τα οικονομικά. Κάποιοι άνθρωποι αποξενώθηκαν, γιατί η ζωή τους έφερε στα πολύ δύσκολα. Νομίζω ότι συνεχίζουμε να έχουμε τη συμπαράσταση των άλλων, μα προσφέρουμε κι εμείς. Είμαστε, ακόμα, κλεισμένοι στον εαυτό μας, γι αυτό και κάνουμε μεταρρυθμίσεις με πολύ αργό ρυθμό, σε αυτή τη χώρα-γιατί δεν λειτουργούμε συλλογικά. Ο Έλληνας από τη μία έχει μια κοινωνικότητα, και από την άλλη είναι μοναχικότατος, σα χαρακτήρας. Επειδή οι καιροί δυσκόλεψαν, καλούμαστε τώρα, θέλοντας ή όχι, να επικοινωνήσουμε και να στηριχτούμε στους άλλους. Αντίστοιχα, να βοηθήσουμε κιόλας!"- Εσύ, ανήκεις στους ανθρώπους που, πριν έρθει η κρίση, ζούσες λιτά. Δεν μπήκες σε διαδικασία να μειώσεις πράγματα που έκανες. Ταυτόχρονα, είσαι ο ίδιος άνθρωπος που έζησε τη Μύκονο, στο παρελθόν, τα καλά χρόνια, με τα φώτα, το πολύ σεξ, τη γενικότερη λάμψη. Πώς ισορροπείς μέσα σου; Είναι θέμα χαρακτήρα; Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να ζει-πριν χρόνια- τη χαρά της Μυκόνου και ταυτόχρονα να μπαίνει σε μια φάση, πολύ αργότερα, όπου με τα λίγα, να είναι ικανοποιημένος;"Ήταν πολλά χρόνια πριν. Δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Δεύτερον, δεν υπήρχαν τότε χρήματα. Δεν είμασταν στη χλιδή. Δε ζούσαμε στα πολλά σεξ και φώτα. Ζούσαμε και χαιρόμασταν το νησί, αυτό καθ΄αυτό, με τους Μυκονιάτες, τις παραλίες μας...είμασταν εργασιομανείς. Στο μεροκάματο είμασταν, σερβιτόροι δουλεύαμε, στα μπαρ δουλεύαμε. Δε ζούσαμε οικονομική χλίδα. Αυτά τα έκαναν άλλοι, που ήρθαν αργότερα τη δεκαετία του '90 με τα πολλά χρήματα. Εμείς είμασταν εργάτες. Άρα, δε ζούσαμε μια υπέρμετρα χαρούμενη κατάσταση οικονομικά. Ζούσαμε μια υπέρμετρα χαρούμενη κατάσταση ψυχολογικά. Γιατί ήταν τέτοια η δεκατία του '80, σε όλο το πλανήτη. Ήταν το τελείωμα μια εποχής που είχε ξεκινήσει τη δεκαετία του '60. Ιδιαίτερη άνθηση μιας τριακονταετίας, όπου οι Τέχνες, η διασκέδαση ήταν στο απόγειό τους. Μετά ήρθε η κατιούσα,

διότι η ζωή κάνει κύκλους, και προσαρμοστήκαμε στη νέα κατάσταση πραγμάτων. Δεν είναι κάτι τόσο δύσκολο. Οικονομικά, εγώ στις επόμενες δεκαετίες ήμουν πιο καλά. Και τώρα, σε περίοδο κρίσης, εγώ μπορώ να σου πω, ότι πατάω στα πόδια μου καλύτερα, από ότι την προηγούμενη δεκαετία που όλοι βγάζανε λεφτά. Η δουλειά μας είναι τέτοια, απροσάρμοστη, όπου η ανεργία, για εμάς τους ηθοποιούς είναι μια μόνιμη κατάσταση-πραγματικά, μπορεί για 4-5 μήνες το χρόνο, να καθόμαστε και να περιμένουμε να χτυπήσει το τηλέφωνο. Είτε τώρα, είτε πριν δεκαπέντε χρόνια. Είμαστε συνηθισμένοι, ασκημένοι και δεν πτοούμεθα. Φυσικά, το γεγονός ότι το 90% του κλάδου είναι σε ανεργία, είναι σημαντικό. Απλά σε όλες τις δουλειές, κάποιοι είναι πιο εργασιομανείς και μπορούν να στέκονται. Αυτό δεν είναι πρωτοφανές...."

-->