Γυναίκες από τον Άρη… στην Β’ Εθνική και άντρες από την Αφροδίτη… της Μήλου
Γράφει η Ελένη Σκάρπου
V
Μάζεψα λίγο από το «It’s so hard» της Anouk και λίγο από το «Weak» των Skunk Anansie και λίγο από το «Like the way I do» της Melissa Etheridge και είπα μέσα μου πως οι γυναίκες έχουμε βρει όλα τα κουμπιά της ...
αυτογνωσίας, της καλοπέρασης και της απεμπλοκής από τα σκάρτα, αλλά δεν τα πατάμε τα ρημάδια να σωθούμε.
V
Γιατί μπορεί στο ξεστόμισμα του «That’s me» να πιστεύουμε σε εμάς, αλλά δεν πείθουμε ότι το «εμάς» είναι ανεξάρτητο και δεν σέρνει από πίσω του μια σχέση εξάρτησης, μερικά χρόνια συγκατοίκησης, πολλά βράδια χολοσκασίλας για το μαζί που έγινε χωριστά και πάει λέγοντας ή για το χωριστά που έγινε μαζί και στο τέλος βγήκε μάπα το καρπούζι.
V
Γιατί μπορεί το «Weak as I am no tears for you» να δηλώνει αποφασιστικότητα, σθένος και επιμονή σε νέα βήματα, αλλά ποιος μας εγγυάται ότι αυτά τα βήματα είναι πάντα προς τα μπροστά και δεν ξεφεύγει που και που μια κατρακύλα προς τα πίσω, που για να την μαζέψεις θέλεις τετραξονικό και βάλε.
V
Γιατί μπορεί στο κατεβατό των ερωτήσεων -«Is it so hard to satisfy your senses? Tell me does she love you like the way I love you? Tell me does she miss you existing just to kiss you? Does she know just how to shock and electrify and rock you? Does she inject you, seduce you and affect you?»- να προδιαθέτουμε για την απάντηση που θέλουμε να ακούσουμε, αλλά φυσικά η απάντηση που παίρνουμε ενέχει αυξημένες πιθανότητες για πόνο, για πολύ πόνο και για πάρα πολύ πόνο. Και είναι γνωστό πως απέναντι στον πόνο οι γυναίκες είμαστε ασύδοτες, άναρχες και απεριόριστα φιλόξενες!
V
Μάζεψα λίγο από το «Senorita» των James και λίγο από το «Anastasia» του Slash και λίγο από το «Poison» του Alice Cooper και είπα φωναχτά πως οι άντρες αγαπούν, αλλά με τον δικό τους τρόπο και -δυστυχώς- με χρονοκαθυστέρηση, διότι μέχρι να το καταλάβουν… εμείς τα θηλυκά έχουμε αλλάξει σπίτι, δουλειά, στην καλύτερη έχουμε κάνει μια δυο σχέσεις ακόμη, στην χειρότερη έχουμε παντρευτεί και έχουμε σκαρώσει και κανά-δυό κουτσούβελα.
V
Μεγάλος βραχνάς ο απολογισμός για τα αγόρια δεν λέω, όμως ας μην γίνεται μια φορά ανά πενταετία… δεν εξυπηρετεί κανέναν και επιπλέον τα απωθημένα μαζεύονται στοίβα στο ντουλάπι, αναζητώντας αγριεμένα να βγουν.
V
«I’ m addicted to you, you ’re my love my senorita»… και μετά «don’t treat me like a God… treat me like a dog», αν και συνήθως το ανάποδο ζητάτε και καλά κάνετε και το ζητάτε, αφού έτσι σας μάθαμε. Εντάξει δεν είναι κακό να λυγάμε καμιά φορά, σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Ειδικά αν έχεις κάποιον πεσμένο στα πόδια σου να σου τραγουδά… «All my love Anastasia, Anastasia, this may be our last goodbye, you can’t save me, I am fading, blood is on my hands tonight».
V
Δύο συμπεράσματα. 1. Οι μεγάλοι έρωτες μπαίνουν στην φορμόλη, γιατί στην ζωή δεν τους αντέχεις κάθε μέρα –πολύ έντονοι για να σε αφήσουν να ζήσεις. 2. Οι γυναίκες θέλουμε συχνά πυκνά να σας σώζουμε τους άνδρες -με ή χωρίς τη θέληση σας- από την μαυρίλα σας, από το λούκι σας, από την στραβομάρα σας, από το τίποτα σας ίσως.
V
Μα, δεν το λες και τίποτα όταν το συναίσθημα μοιάζει με δηλητήριο από εκείνα που παρακαλάς να σε πεθάνουν. «I want to love you but I better not touch, I want to hold you, but my senses tell me to stop, I want to kiss you but I want it too much, I want to taste you but your lips are venomous poison…» και για καλή μας τύχη υπάρχετε κάποιοι, που δεν ξεχάσατε ακόμη να διεκδικείτε ή να απορρίπτετε με ειλικρίνεια.
thinkfree.gr
V
Μάζεψα λίγο από το «It’s so hard» της Anouk και λίγο από το «Weak» των Skunk Anansie και λίγο από το «Like the way I do» της Melissa Etheridge και είπα μέσα μου πως οι γυναίκες έχουμε βρει όλα τα κουμπιά της ...
αυτογνωσίας, της καλοπέρασης και της απεμπλοκής από τα σκάρτα, αλλά δεν τα πατάμε τα ρημάδια να σωθούμε.
V
Γιατί μπορεί στο ξεστόμισμα του «That’s me» να πιστεύουμε σε εμάς, αλλά δεν πείθουμε ότι το «εμάς» είναι ανεξάρτητο και δεν σέρνει από πίσω του μια σχέση εξάρτησης, μερικά χρόνια συγκατοίκησης, πολλά βράδια χολοσκασίλας για το μαζί που έγινε χωριστά και πάει λέγοντας ή για το χωριστά που έγινε μαζί και στο τέλος βγήκε μάπα το καρπούζι.
V
Γιατί μπορεί το «Weak as I am no tears for you» να δηλώνει αποφασιστικότητα, σθένος και επιμονή σε νέα βήματα, αλλά ποιος μας εγγυάται ότι αυτά τα βήματα είναι πάντα προς τα μπροστά και δεν ξεφεύγει που και που μια κατρακύλα προς τα πίσω, που για να την μαζέψεις θέλεις τετραξονικό και βάλε.
V
Γιατί μπορεί στο κατεβατό των ερωτήσεων -«Is it so hard to satisfy your senses? Tell me does she love you like the way I love you? Tell me does she miss you existing just to kiss you? Does she know just how to shock and electrify and rock you? Does she inject you, seduce you and affect you?»- να προδιαθέτουμε για την απάντηση που θέλουμε να ακούσουμε, αλλά φυσικά η απάντηση που παίρνουμε ενέχει αυξημένες πιθανότητες για πόνο, για πολύ πόνο και για πάρα πολύ πόνο. Και είναι γνωστό πως απέναντι στον πόνο οι γυναίκες είμαστε ασύδοτες, άναρχες και απεριόριστα φιλόξενες!
V
Μάζεψα λίγο από το «Senorita» των James και λίγο από το «Anastasia» του Slash και λίγο από το «Poison» του Alice Cooper και είπα φωναχτά πως οι άντρες αγαπούν, αλλά με τον δικό τους τρόπο και -δυστυχώς- με χρονοκαθυστέρηση, διότι μέχρι να το καταλάβουν… εμείς τα θηλυκά έχουμε αλλάξει σπίτι, δουλειά, στην καλύτερη έχουμε κάνει μια δυο σχέσεις ακόμη, στην χειρότερη έχουμε παντρευτεί και έχουμε σκαρώσει και κανά-δυό κουτσούβελα.
V
Μεγάλος βραχνάς ο απολογισμός για τα αγόρια δεν λέω, όμως ας μην γίνεται μια φορά ανά πενταετία… δεν εξυπηρετεί κανέναν και επιπλέον τα απωθημένα μαζεύονται στοίβα στο ντουλάπι, αναζητώντας αγριεμένα να βγουν.
V
«I’ m addicted to you, you ’re my love my senorita»… και μετά «don’t treat me like a God… treat me like a dog», αν και συνήθως το ανάποδο ζητάτε και καλά κάνετε και το ζητάτε, αφού έτσι σας μάθαμε. Εντάξει δεν είναι κακό να λυγάμε καμιά φορά, σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Ειδικά αν έχεις κάποιον πεσμένο στα πόδια σου να σου τραγουδά… «All my love Anastasia, Anastasia, this may be our last goodbye, you can’t save me, I am fading, blood is on my hands tonight».
V
Δύο συμπεράσματα. 1. Οι μεγάλοι έρωτες μπαίνουν στην φορμόλη, γιατί στην ζωή δεν τους αντέχεις κάθε μέρα –πολύ έντονοι για να σε αφήσουν να ζήσεις. 2. Οι γυναίκες θέλουμε συχνά πυκνά να σας σώζουμε τους άνδρες -με ή χωρίς τη θέληση σας- από την μαυρίλα σας, από το λούκι σας, από την στραβομάρα σας, από το τίποτα σας ίσως.
V
Μα, δεν το λες και τίποτα όταν το συναίσθημα μοιάζει με δηλητήριο από εκείνα που παρακαλάς να σε πεθάνουν. «I want to love you but I better not touch, I want to hold you, but my senses tell me to stop, I want to kiss you but I want it too much, I want to taste you but your lips are venomous poison…» και για καλή μας τύχη υπάρχετε κάποιοι, που δεν ξεχάσατε ακόμη να διεκδικείτε ή να απορρίπτετε με ειλικρίνεια.
thinkfree.gr
Labels
ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Post A Comment
Δεν υπάρχουν σχόλια :