Ο λαγός του Χότζα και το πρωτογενές πλεόνασμα
του Θανάση Μαυρίδη
Μια ιστορία θα σας πω. Για ένα βράδυ σκοτεινό που ο αγέρας κτυπούσε τις μασέλες του από το κρύο και τα μικρά παιδιά έτρεχαν τρομαγμένα από τους κεραυνούς να σωθούν κάτω από τα κρεβάτια τους. Εκείνη την ημέρα λοιπόν, κτύπησε η πόρτα του Χότζα. Στην πόρτα έστεκε ένας κουρασμένος άνθρωπος που ολοφάνερα είχε χάσει το δρόμο του. Κρατούσε όμως στα χέρια του έναν λαγό.
Ο Χότζας του άνοιξε το σπίτι του και περιποιήθηκε τον ξένο του. Κι εκείνος, ο κυνηγός, προσφέρθηκε αμέσως να συνεισφέρει τον λαγό του για το βραδινό δείπνο της οικογένειας. Κι έτσι κάθισαν όλοι γύρω από τη φωτιά και απόλαυσαν την ανθρώπινη ζεστασιά και το νόστιμο λαγό.
Το επόμενο βράδυ κτύπησαν την πόρτα του Χότζα δύο άγνωστοι σε αυτόν άνθρωποι. Συστήθηκαν ως φίλοι του κυνηγού και του είπαν ότι πέρασαν για να δουν από κοντά τον φιλόξενο και καλό άνθρωπο που έσωσε τον φίλο τους και να δοκιμάσουν και λίγη από την σούπα του λαγού. Ο Χότζας τους έβαλε να καθίσουν και έφτιαξε μία ωραία σούπα από τα κομμάτια του λαγού που είχαν πράγματι περισσέψει. Κι έτσι πέρασε ευχάριστα κι αυτή η βραδιά.
Την επομένη κτύπησε και πάλι η πόρτα το Χότζα. Τώρα είχε μπροστά του τέσσερεις αγνώστους που ήταν φίλοι των φίλων του κυνηγού. Κι όπως του είπαν έφτασαν εκεί γιατί άκουσαν ότι έπεσε στα χέρια του ένας λαγός κι ότι στα δικά του χέρια αυτός ο λαγός είχε γίνει μία καταπληκτική σούπα. Κι ήθελαν να απολαύσουν κι εκείνοι αυτό το εξαιρετικό έδεσμα δίπλα στη φωτιά του Χότζα.
Ο φιλόξενος Χότζας είδε μπροστά του το μέλλον, το οποίο του επιφύλασσε μία στρατιά από φίλους των φίλων, οι οποίοι θα ήθελαν να δοκιμάσουν από αυτόν τον περίφημο λαγό. Μόνο που ο λαγός δεν υπήρχε πλέον. Ούτε καν ένα κομματάκι που θα μπορούσε να δικαιολογήσει το βάπτισμα ενός ζουμιού σε σούπα. Ωστόσο, δεν ήθελε να φανεί αγενής. Τους κάθισε στο τραπέζι και τους πρόσφερε αυτό που ζήτησαν: Μία κούπα με καυτό νερό. Οι άνθρωποι διαμαρτυρήθηκαν και ζήτησαν να μάθουν τι έγινε ο λαγός. “Ναι”, τους απάντησε ο Χότζας. “Ο φίλος των φίλος σας έφερε έναν λαγό. “Ένας λαγός, όμως, ήταν και μόνο. Τι άλλο ζουμί θα μπορούσε να βγάλει”;
Για να επιστρέψουμε στα δικά μας, ένα πρωτογενές πλεόνασμα μας έτυχε και αμέσως έσπευσαν μυριάδες να το διεκδικήσουν. Όλοι θέλουν, όλοι απαιτούν. Οι αγρότες κλείνουν δρόμους, οι στρατιωτικοί διεκδικούν δικαστικά. Δεν λέμε ότι ο καθένας κάνει λάθος που διεκδικεί. Και ποιοι είμαστε εμείς που θα του το απαγορεύσουμε.
Αλλά, δεν μυρίζετε το άρωμα του 2009; Τότε που και πάλι οι αγρότες ήταν στους δρόμους και όλοι οι πολιτικοί έτρεχαν να τους δώσουν “δίκιο”; Ήταν λίγο πριν τις εκλογές, όπως και τώρα. Μπορεί να μεσολάβησε μία μεγάλη οικονομική κρίση, αλλά τώρα έχουμε πλεόνασμα. Και μάλιστα μεγαλύτερο απ΄ ό,τι περιμέναμε. Άρα, μεγαλύτερες και οι διεκδικήσεις. Μπορεί να είναι μόνο ένας λαγός, αλλά όποιος προλάβει να διεκδικήσει πρώτος έχει ελπίδες να φάει έστω την σούπα από τα απομεινάρια του κυρίως γεύματος. Να το πούμε κι αλλιώς: Αυτή η χώρα δεν πρόκειται να αλλάξει. Τουλάχιστον όχι αυτή τη χιλιετία…
Via
Μια ιστορία θα σας πω. Για ένα βράδυ σκοτεινό που ο αγέρας κτυπούσε τις μασέλες του από το κρύο και τα μικρά παιδιά έτρεχαν τρομαγμένα από τους κεραυνούς να σωθούν κάτω από τα κρεβάτια τους. Εκείνη την ημέρα λοιπόν, κτύπησε η πόρτα του Χότζα. Στην πόρτα έστεκε ένας κουρασμένος άνθρωπος που ολοφάνερα είχε χάσει το δρόμο του. Κρατούσε όμως στα χέρια του έναν λαγό.
Ο Χότζας του άνοιξε το σπίτι του και περιποιήθηκε τον ξένο του. Κι εκείνος, ο κυνηγός, προσφέρθηκε αμέσως να συνεισφέρει τον λαγό του για το βραδινό δείπνο της οικογένειας. Κι έτσι κάθισαν όλοι γύρω από τη φωτιά και απόλαυσαν την ανθρώπινη ζεστασιά και το νόστιμο λαγό.
Το επόμενο βράδυ κτύπησαν την πόρτα του Χότζα δύο άγνωστοι σε αυτόν άνθρωποι. Συστήθηκαν ως φίλοι του κυνηγού και του είπαν ότι πέρασαν για να δουν από κοντά τον φιλόξενο και καλό άνθρωπο που έσωσε τον φίλο τους και να δοκιμάσουν και λίγη από την σούπα του λαγού. Ο Χότζας τους έβαλε να καθίσουν και έφτιαξε μία ωραία σούπα από τα κομμάτια του λαγού που είχαν πράγματι περισσέψει. Κι έτσι πέρασε ευχάριστα κι αυτή η βραδιά.
Την επομένη κτύπησε και πάλι η πόρτα το Χότζα. Τώρα είχε μπροστά του τέσσερεις αγνώστους που ήταν φίλοι των φίλων του κυνηγού. Κι όπως του είπαν έφτασαν εκεί γιατί άκουσαν ότι έπεσε στα χέρια του ένας λαγός κι ότι στα δικά του χέρια αυτός ο λαγός είχε γίνει μία καταπληκτική σούπα. Κι ήθελαν να απολαύσουν κι εκείνοι αυτό το εξαιρετικό έδεσμα δίπλα στη φωτιά του Χότζα.
Ο φιλόξενος Χότζας είδε μπροστά του το μέλλον, το οποίο του επιφύλασσε μία στρατιά από φίλους των φίλων, οι οποίοι θα ήθελαν να δοκιμάσουν από αυτόν τον περίφημο λαγό. Μόνο που ο λαγός δεν υπήρχε πλέον. Ούτε καν ένα κομματάκι που θα μπορούσε να δικαιολογήσει το βάπτισμα ενός ζουμιού σε σούπα. Ωστόσο, δεν ήθελε να φανεί αγενής. Τους κάθισε στο τραπέζι και τους πρόσφερε αυτό που ζήτησαν: Μία κούπα με καυτό νερό. Οι άνθρωποι διαμαρτυρήθηκαν και ζήτησαν να μάθουν τι έγινε ο λαγός. “Ναι”, τους απάντησε ο Χότζας. “Ο φίλος των φίλος σας έφερε έναν λαγό. “Ένας λαγός, όμως, ήταν και μόνο. Τι άλλο ζουμί θα μπορούσε να βγάλει”;
Για να επιστρέψουμε στα δικά μας, ένα πρωτογενές πλεόνασμα μας έτυχε και αμέσως έσπευσαν μυριάδες να το διεκδικήσουν. Όλοι θέλουν, όλοι απαιτούν. Οι αγρότες κλείνουν δρόμους, οι στρατιωτικοί διεκδικούν δικαστικά. Δεν λέμε ότι ο καθένας κάνει λάθος που διεκδικεί. Και ποιοι είμαστε εμείς που θα του το απαγορεύσουμε.
Αλλά, δεν μυρίζετε το άρωμα του 2009; Τότε που και πάλι οι αγρότες ήταν στους δρόμους και όλοι οι πολιτικοί έτρεχαν να τους δώσουν “δίκιο”; Ήταν λίγο πριν τις εκλογές, όπως και τώρα. Μπορεί να μεσολάβησε μία μεγάλη οικονομική κρίση, αλλά τώρα έχουμε πλεόνασμα. Και μάλιστα μεγαλύτερο απ΄ ό,τι περιμέναμε. Άρα, μεγαλύτερες και οι διεκδικήσεις. Μπορεί να είναι μόνο ένας λαγός, αλλά όποιος προλάβει να διεκδικήσει πρώτος έχει ελπίδες να φάει έστω την σούπα από τα απομεινάρια του κυρίως γεύματος. Να το πούμε κι αλλιώς: Αυτή η χώρα δεν πρόκειται να αλλάξει. Τουλάχιστον όχι αυτή τη χιλιετία…
Via
Labels
ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Post A Comment
Δεν υπάρχουν σχόλια :