Μelanie Gaydos: “Νομίζω πως όσα μου έμαθε η ζωή είναι πως πρέπει να την ξοδεύουμε χωρίς περιορισμούς και επιφυλάξεις”
Η Μelanie Gaydos γεννήθηκε με υποϊδρωσική εξωδερμική δυσπλασία, μια σπάνια ασθένεια με καταγεγραμμένες περιπτώσεις μόλις 700 παγκοσμίως. Το σύνδρομο αυτό προκαλεί μια σειρά διαταραχών και παραμορφώσεων στον ασθενή. Απουσία μαλλιών και δοντιών, σχιστία, νύχια που αναπτύσσονται ακανόνιστα, διογκωμένα ζυγωματικά, απουσία ιδρωτοποιών αδένων και χλωμή εύθραυστη επιδερμίδα. Παλιότερα, η κοινή ονομασία που απέδιδαν λανθασμένα στα παιδιά που γεννιόντουσαν έτσι ήταν βαμπιρισμός.
Είναι μια δύσκολη κατάσταση και η ζωή των ασθενών δεν είναι ευχάριστη. Οι περισσότεροι προτιμούν να ζουν απομονωμένοι και κλεισμένοι στον εαυτό τους. Η Nεοϋορκέζα Melanie είναι ένα από τα σπάνια παραδείγματα εξωστρέφειας, δυναμισμού και δημιουργικότητας που αποφάσισε πως δεν θα επιτρέψει στην πάθηση να ορίσει τη ζωή της. Έχει εδώ και τρία χρόνια ξεκινήσει να φλερτάρει με τον χώρο της μόδας και προσπαθεί να αναρριχηθεί εκεί όπου τα πρότυπα ομορφιάς εξακολουθούν να στερεοτυπικά να κυριαρχούν.
Εφόσον η Μelanie αγαπά τη μόδα και θέλει να είναι κομμάτι της, τότε αυτομάτως μοναδική της υποχρέωσή της είναι να είναι καλή στη δουλειά της, συνεπής και εργατική. Όλα τα υπόλοιπα δεν πρόκειται και δεν θα πρεπε να είναι εμπόδιο. Την ιστορία της, τα πρώτα της βήματα, τις καλές αλλά και τις κακές στιγμές, με την ελπίδα πως ίσως μπορέσει να γίνει παράδειγμα όχι μόνο για όσους βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με αυτή αλλά και για όσους φοβούνται πως η διαφορετικότητα σημαίνει περιθώριο. Δεν ήταν εύκολο να μεγαλώνω με την κατάσταση αυτή να με συνοδεύει. Πολλές επισκέψεις στα νοσοκομεία, πολλές ώρες στους γιατρούς και εξετάσεις συνεχώς. Νομίζω πως ήταν δύσκολο και για την οικογένεια μου να προσαρμοστεί σε αυτή τη διαδικασία. Ο πατέρας μου με μάθαινε από τα τέσσερα να αγαπώ την Τέχνη και να ζωγραφίζω. Θυμάμαι πως εκτός από το να σχεδιάζω, λάτρευα να βρίσκομαι κοντά στη φύση και να διαβάζω πολλά βιβλία. Τότε ήθελα να γίνω συγγραφέας. Καθώς τα χρόνια περνούσαν άρχισα να ασχολούμαι πιο σοβαρά με την κλίση μου στις Τέχνες και τη ζωγραφική και αποφάσισα πως ήθελα να δοκιμάσω καριέρα πάνω σε αυτόν τον τομέα.” Όλα ξεκίνησαν όταν βρέθηκα για σπουδές στη Νέα Υόρκη. Για πρώτη φορά έμενα μόνη μου και θα έκανα αυτό που αγαπούσα. Η ζωή μου άλλαζε και έπρεπε να βρω τον τρόπο να συμβαδίσω με αυτό. Όταν μια νύχτα βρέθηκα σε ένα club, κάποιοι παραδόξως με αναγνώρισαν από μια σειρά πορτρέτων μου που είχα κάνει για ένα project. Με είχαν δει πως στην πραγματικότητα ήμουν και μου ζήτησαν να βγάλω την περούκα για να ξαναδούν την Melanie όπως ήταν στην πραγματικότητα. Το έκανα και τότε ήταν που αποφάσισα πως δεν θα ξαναφορούσα ποτέ περούκα για να κρύψω τον πραγματικό μου εαυτό. Έπαψα πια να νιώθω άνετα κρύβοντας τον και ήταν η ώρα να διεκδικήσω τη ζωή που ονειρευόμουν.
Το 2011 γνώρισα έναν φωτογράφο ο οποίος είχε δει μερικά αυτοπορτρέτα μου και δήλωνε ενθουσιασμένος με τον τρόπο που παρουσίαζα την εικόνα μου και διαχειριζόμουν τον εαυτό μου. Μου πρότεινε να ποζάρω μπροστά από την κάμερά του. Ήμουν ακόμη πολύ ντροπαλή και η ιδέα του να με τραβάνε φωτογραφίες με τρόμαζε και με έκανε να νιώθω άβολα. Ο σύντροφός μου άρχισε να με ενθαρρύνει. Ήξερε την αγάπη μου για τη μόδα και ήταν επαγγελματίας κινηματογραφιστής οπότε μαζί του είχα αρχίσει να εξοικειώνομαι. Αυτή η πρώτη εμπειρία ήταν αρκετά περίεργη. Θυμάμαι πως ήμουν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και η αμηχανία μου ήταν μεγάλη. Σταδιακά αντιλήφθηκα πως η ιδέα του να αποκαλύπτομαι και να παρουσιάζω τον εαυτό μου μέσα από την αλήθεια μου με γοήτευε και με ανακούφιζε. Έπαψε να με νοιάζει ο φόβος της κριτικής.” Δεν έγιναν όλα αμέσως. Ήταν αρκετά δύσκολο να ξεπεράσω πλήρως τις φοβίες και τις ανασφάλειες που τόσα χρόνια είχα αναπτύξει. Η φωτογραφία σε μετατρέπει σε αντικείμενο. Ο θεατής θα δει αυτό που θέλει να δει και θα αντιληφθεί όσα ο ίδιος είναι προγραμματισμένος να αντέξει και ικανός να δεχτεί.
Νομίζω πως ένα μεγάλο κομμάτι της σχέσης που ανέπτυξα με τη μόδα το οφείλω και στη γιαγιά μου. Πάντα όταν ήμουν μικρή μου έκανε κολακευτικά σχόλια για το πόσο καλοντυμένη ήμουν, τις επιλογές μου και την αίσθηση του στυλ. Η μόδα έβρισκε πάντα τρόπο να γίνεται αναφορά μέσα από την πρώιμη δουλειά μου στο σχέδιο. Με γοήτευε ο τρόπος που τα μοντέλα ενσωματώνονταν στο περιβάλλον του σκηνικού, οι εκφράσεις και η θεατρικότητα τους. Αυτό καθόρισε και το δικό μου προσωπικό στιλ στις φωτογραφίσεις. Μου άρεσαν τα ιδιαίτερα ρούχα και το edgy ύφος. Συνεργάστηκα κυρίως με φωτογράφους μόδας που οραματίζονταν και μοιράζονταν την ίδια οπτική. Ήμουν η αντίθεση, το διαφορετικού κουπ-πατ φωτομοντέλο τους.” Η κορυφαία στιγμή της καριέρας μου ήρθε μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο με ένα ταξίδι μου στο Βερολίνο. Βρέθηκα εκέι για να φωτογραφηθώ για περιοδικό KaltBluit από τον Maren Michaelis. H στυλίστρια της παραγωγής Carrie Bass είχε επιλέξει εκπληκτικά κομμάτια και ο Μaren είχε στήσει ένα υπέροχο σκηνικό. Ακόμη δεν έχω δει το ολοκληρωμένο αποτέλεσμα αλλά από τα πρώτα δέιγματα είμαι ενθουσιασμένη. Λατρεύω να δουλεύω με επαγγελματίες φωτογράφους που με κάνουν να νιώθω άνετα από την πρώτη στιγμή, να αισθάνομαι πως ενώ είμαι σε μια ξένη χώρα είναι σαν να βρίσκομαι σπίτι μου και συντονίζονται μαζί μου.
Έχω την αίσθηση πως στην Ευρώπη τα πράγματα είναι πολύ πιο δημιουργικά σε σχέση με την Αμερική και πως ο χώρος είναι πολύ πιο ανοιχτός για ανθρώπους σαν εμένα. Υπήρξαν και στιγμές που ήταν δύσκολες και άβολες. Λίγες, αλλά για κανένα δεν είναι ευχάριστη η απόρριψη. Αρκετοί στην Νέα Υόρκη δεν θα δούλευαν μαζί μου. Με θεωρούν ρίσκο και επίφοβη για φωτογράφιση. Έχω πάψει πλέον όμως να στέκομαι σε τέτοιες περιπτώσεις και τις αντιμετωπίζω σαν το εμπόδιο που θα με πάει παρακάτω. Το σκέφτομαι σαν δική της απώλεια και όχι δική μου.” Αυτή τη στιγμή είμαι πολύ ευχαριστημένη από τη ζωή μου. Κάνω αυτό που αγαπώ και έχω ξεπεράσει πολλές δυσκολίες. Βρίσκω ευχαρίστηση σε δεκάδες καθημερινά πράγματα. Λατρεύω τη μόδα, τη δουλειά μου, να βρίσκομαι ξυπόλητη και μόνη στη φύση και δίπλα στο νερό. Λατρεύω να τιθασεύω τους φόβους μου. Αγάπησα μέχρι και τα ερπετά που μικρή έτρεμα. Έχω αποκτήσει σαύρες γκέκο που τις αγαπώ πολύ. Το μόνο που σιχαίνομαι είναι η υποκρισία και οι ψεύτικοι άνθρωποι. Νομίζω πως όσα μου έμαθε η ζωή είναι πως πρέπει να την ξοδεύουμε χωρίς περιορισμούς και επιφυλάξεις. Είναι σύντομη, είναι μοναδική και οι δυνατότητες και οι ευκαιρίες είναι ατελείωτες για όλους!”
Πηγή
Via
Είναι μια δύσκολη κατάσταση και η ζωή των ασθενών δεν είναι ευχάριστη. Οι περισσότεροι προτιμούν να ζουν απομονωμένοι και κλεισμένοι στον εαυτό τους. Η Nεοϋορκέζα Melanie είναι ένα από τα σπάνια παραδείγματα εξωστρέφειας, δυναμισμού και δημιουργικότητας που αποφάσισε πως δεν θα επιτρέψει στην πάθηση να ορίσει τη ζωή της. Έχει εδώ και τρία χρόνια ξεκινήσει να φλερτάρει με τον χώρο της μόδας και προσπαθεί να αναρριχηθεί εκεί όπου τα πρότυπα ομορφιάς εξακολουθούν να στερεοτυπικά να κυριαρχούν.
Εφόσον η Μelanie αγαπά τη μόδα και θέλει να είναι κομμάτι της, τότε αυτομάτως μοναδική της υποχρέωσή της είναι να είναι καλή στη δουλειά της, συνεπής και εργατική. Όλα τα υπόλοιπα δεν πρόκειται και δεν θα πρεπε να είναι εμπόδιο. Την ιστορία της, τα πρώτα της βήματα, τις καλές αλλά και τις κακές στιγμές, με την ελπίδα πως ίσως μπορέσει να γίνει παράδειγμα όχι μόνο για όσους βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με αυτή αλλά και για όσους φοβούνται πως η διαφορετικότητα σημαίνει περιθώριο. Δεν ήταν εύκολο να μεγαλώνω με την κατάσταση αυτή να με συνοδεύει. Πολλές επισκέψεις στα νοσοκομεία, πολλές ώρες στους γιατρούς και εξετάσεις συνεχώς. Νομίζω πως ήταν δύσκολο και για την οικογένεια μου να προσαρμοστεί σε αυτή τη διαδικασία. Ο πατέρας μου με μάθαινε από τα τέσσερα να αγαπώ την Τέχνη και να ζωγραφίζω. Θυμάμαι πως εκτός από το να σχεδιάζω, λάτρευα να βρίσκομαι κοντά στη φύση και να διαβάζω πολλά βιβλία. Τότε ήθελα να γίνω συγγραφέας. Καθώς τα χρόνια περνούσαν άρχισα να ασχολούμαι πιο σοβαρά με την κλίση μου στις Τέχνες και τη ζωγραφική και αποφάσισα πως ήθελα να δοκιμάσω καριέρα πάνω σε αυτόν τον τομέα.” Όλα ξεκίνησαν όταν βρέθηκα για σπουδές στη Νέα Υόρκη. Για πρώτη φορά έμενα μόνη μου και θα έκανα αυτό που αγαπούσα. Η ζωή μου άλλαζε και έπρεπε να βρω τον τρόπο να συμβαδίσω με αυτό. Όταν μια νύχτα βρέθηκα σε ένα club, κάποιοι παραδόξως με αναγνώρισαν από μια σειρά πορτρέτων μου που είχα κάνει για ένα project. Με είχαν δει πως στην πραγματικότητα ήμουν και μου ζήτησαν να βγάλω την περούκα για να ξαναδούν την Melanie όπως ήταν στην πραγματικότητα. Το έκανα και τότε ήταν που αποφάσισα πως δεν θα ξαναφορούσα ποτέ περούκα για να κρύψω τον πραγματικό μου εαυτό. Έπαψα πια να νιώθω άνετα κρύβοντας τον και ήταν η ώρα να διεκδικήσω τη ζωή που ονειρευόμουν.
Το 2011 γνώρισα έναν φωτογράφο ο οποίος είχε δει μερικά αυτοπορτρέτα μου και δήλωνε ενθουσιασμένος με τον τρόπο που παρουσίαζα την εικόνα μου και διαχειριζόμουν τον εαυτό μου. Μου πρότεινε να ποζάρω μπροστά από την κάμερά του. Ήμουν ακόμη πολύ ντροπαλή και η ιδέα του να με τραβάνε φωτογραφίες με τρόμαζε και με έκανε να νιώθω άβολα. Ο σύντροφός μου άρχισε να με ενθαρρύνει. Ήξερε την αγάπη μου για τη μόδα και ήταν επαγγελματίας κινηματογραφιστής οπότε μαζί του είχα αρχίσει να εξοικειώνομαι. Αυτή η πρώτη εμπειρία ήταν αρκετά περίεργη. Θυμάμαι πως ήμουν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και η αμηχανία μου ήταν μεγάλη. Σταδιακά αντιλήφθηκα πως η ιδέα του να αποκαλύπτομαι και να παρουσιάζω τον εαυτό μου μέσα από την αλήθεια μου με γοήτευε και με ανακούφιζε. Έπαψε να με νοιάζει ο φόβος της κριτικής.” Δεν έγιναν όλα αμέσως. Ήταν αρκετά δύσκολο να ξεπεράσω πλήρως τις φοβίες και τις ανασφάλειες που τόσα χρόνια είχα αναπτύξει. Η φωτογραφία σε μετατρέπει σε αντικείμενο. Ο θεατής θα δει αυτό που θέλει να δει και θα αντιληφθεί όσα ο ίδιος είναι προγραμματισμένος να αντέξει και ικανός να δεχτεί.
Νομίζω πως ένα μεγάλο κομμάτι της σχέσης που ανέπτυξα με τη μόδα το οφείλω και στη γιαγιά μου. Πάντα όταν ήμουν μικρή μου έκανε κολακευτικά σχόλια για το πόσο καλοντυμένη ήμουν, τις επιλογές μου και την αίσθηση του στυλ. Η μόδα έβρισκε πάντα τρόπο να γίνεται αναφορά μέσα από την πρώιμη δουλειά μου στο σχέδιο. Με γοήτευε ο τρόπος που τα μοντέλα ενσωματώνονταν στο περιβάλλον του σκηνικού, οι εκφράσεις και η θεατρικότητα τους. Αυτό καθόρισε και το δικό μου προσωπικό στιλ στις φωτογραφίσεις. Μου άρεσαν τα ιδιαίτερα ρούχα και το edgy ύφος. Συνεργάστηκα κυρίως με φωτογράφους μόδας που οραματίζονταν και μοιράζονταν την ίδια οπτική. Ήμουν η αντίθεση, το διαφορετικού κουπ-πατ φωτομοντέλο τους.” Η κορυφαία στιγμή της καριέρας μου ήρθε μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο με ένα ταξίδι μου στο Βερολίνο. Βρέθηκα εκέι για να φωτογραφηθώ για περιοδικό KaltBluit από τον Maren Michaelis. H στυλίστρια της παραγωγής Carrie Bass είχε επιλέξει εκπληκτικά κομμάτια και ο Μaren είχε στήσει ένα υπέροχο σκηνικό. Ακόμη δεν έχω δει το ολοκληρωμένο αποτέλεσμα αλλά από τα πρώτα δέιγματα είμαι ενθουσιασμένη. Λατρεύω να δουλεύω με επαγγελματίες φωτογράφους που με κάνουν να νιώθω άνετα από την πρώτη στιγμή, να αισθάνομαι πως ενώ είμαι σε μια ξένη χώρα είναι σαν να βρίσκομαι σπίτι μου και συντονίζονται μαζί μου.
Έχω την αίσθηση πως στην Ευρώπη τα πράγματα είναι πολύ πιο δημιουργικά σε σχέση με την Αμερική και πως ο χώρος είναι πολύ πιο ανοιχτός για ανθρώπους σαν εμένα. Υπήρξαν και στιγμές που ήταν δύσκολες και άβολες. Λίγες, αλλά για κανένα δεν είναι ευχάριστη η απόρριψη. Αρκετοί στην Νέα Υόρκη δεν θα δούλευαν μαζί μου. Με θεωρούν ρίσκο και επίφοβη για φωτογράφιση. Έχω πάψει πλέον όμως να στέκομαι σε τέτοιες περιπτώσεις και τις αντιμετωπίζω σαν το εμπόδιο που θα με πάει παρακάτω. Το σκέφτομαι σαν δική της απώλεια και όχι δική μου.” Αυτή τη στιγμή είμαι πολύ ευχαριστημένη από τη ζωή μου. Κάνω αυτό που αγαπώ και έχω ξεπεράσει πολλές δυσκολίες. Βρίσκω ευχαρίστηση σε δεκάδες καθημερινά πράγματα. Λατρεύω τη μόδα, τη δουλειά μου, να βρίσκομαι ξυπόλητη και μόνη στη φύση και δίπλα στο νερό. Λατρεύω να τιθασεύω τους φόβους μου. Αγάπησα μέχρι και τα ερπετά που μικρή έτρεμα. Έχω αποκτήσει σαύρες γκέκο που τις αγαπώ πολύ. Το μόνο που σιχαίνομαι είναι η υποκρισία και οι ψεύτικοι άνθρωποι. Νομίζω πως όσα μου έμαθε η ζωή είναι πως πρέπει να την ξοδεύουμε χωρίς περιορισμούς και επιφυλάξεις. Είναι σύντομη, είναι μοναδική και οι δυνατότητες και οι ευκαιρίες είναι ατελείωτες για όλους!”
Πηγή
Via
Labels
ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Post A Comment
Δεν υπάρχουν σχόλια :